آنچه یک هنرمند را به اوج می رساند اقبال عمومی است. محبت مردم به یک هنرمند در حقیقت سرمایه ایست که جامعه در جیب او می گذارد. حال با این سرمایه چه کار می توان کرد؟
می توان مانند استاد محمد رضا شجریان آن را قدر دانست و در مواقع نیاز به مردم باز گرداند.
و یا...
می توان آن را به جیب دیکتاتوری ریخت که همان مردم و یا صاحبان اصلی سرمایه برای به زیر سوال بردن مشروعیتش از جان خود و فرزندان خود مایه گذاشتند.
مسأله این است که ملت ما کدام هنرمند را می پسندد؟ آنکه در خدمت مشروعیت دهی به دیکتاتوری است که دستش به خون مردم آغشته است؟ و یا آن هنرمندی که قدر دان محبت مردم است و در کنار آنها می ایستد؟
