نپرس چرا موسوی فقط بیانیه می دهد! بپرس خودم چه می توانم بکنم؟

مردم تونس و مصر به خیابان آمدند. ننشستند پشت مانیتور تا از عالم و آدم ایراد بگیرند: چرا ما ایرانی ها اینطور هستیم؟ چرا موسوی فقط بیانیه می دهد؟ چرا کروبی فلانی می کند؟ چرا خاتمی شرط می گذارد؟ مردم مصر و تونس منتظر موسوی و کروبی ننشستند. خودشان حرکت کردند.
و مگر خود موسوی بارها نگفته است رهبری با خود مردم است و من همراه مردم؟ چرا اصرار داریم دائم بدبختی مان را بر گردن این و آن بیاندازیم؟ یک بار هم که شده جرات داشته باش و در آینه نگاه کن و بپرس من خودم چه کردم؟ من خودم چه می توانم بکنم؟

بشمار یک: بن علی، دو: مبارک، سه: سید علی

تصور کن! مبارک هم برود. و ایران این چرخه سقوط دیکتاتور ها را کامل کند. تصور کن اگر همه ما فقط برای چند ساعت در روز ۲۲ بهمن به میادین اصلی شهر برویم و اینبار اشتباه سال پیش را تکرار نکنیم. حضور همزمان در نقاط مختلف شهر و نه فقط در یک مسیر. اگر تنها یک میلیون نفر از پنج میلیونی که در ۲۵ خرداد ۸۸ به خیابان آمدند در ۱۰ میدان اصلی جمع شوند! با فریاد و یا بی فریاد. میشود صد هزار نفر در هر میدان. شوخی نیست!
تصور کن صبح روز ۲۳ بهمن را که کیهان همچنان تیتر درشت زده است: فتنه اقتصادی کلید خورد! اما ما همه به هم لبخند بزنیم و بگوئیم: آیا شنیدی دیشب گردان های ... و ... سپاه به مردم پیوستند؟ میگن خامنه ای شبانه رفته سوریه!
فقط تصور کن! اگر چه تصور کردنش سخته. اما به هیچ وجه غیر ممکن نیست.

امروز همه ما مصری هستیم

امروز در مصر روز بزرگی است. کاخ مبارک به همان شدتی می لرزد که کاخ سید علی خامنه ای در خرداد ۸۸ لرزید. حکومت دیکتاتور همه منافذ ارتباط مردم با یکدیگر و دنیای خارج را بسته است، از جمله تلفن های همراه و اینترنت. همانطور که در زمان اعتراضات ما بعد از انتخابات دنیا صدای ما را شنید، امروز هم نوبت ماست که به مردم مصر این پیغام را برسانیم که همه ما مصری هستیم. دیکتاتوری مبارک در قاهره فرق زیادی با دیکتاتوری سید علی خامنه ای در تهران ندارد. هر دو وقتی وحشت می کنند ارتباط مردم را با هم قطع می کنند.
پیام ما به مردم مصر در حقیقت پیامی به دیکتاتور خودمان هم خواهد بود. دومینوی سقوط دیکتاتوری در منطق در حال حرکت است. امروز همه ما مصری هستیم و فردا دوباره همه مردم دنیا که آزادی را می پسندند ایرانی خواهند بود. سید علی و مبارک بسیار تنها مانده اند.

در مورد تونس اینقدر عجولانه و احساسی قضاوت نکنیم

این روزها مقایسه های بسیاری بین وضع ایران و تونس از سوی جامعه ایرانی انجام می شود. یکی مردم ایران را ناتوان می خواند. دیگری می نویسد آنها پیروز شدند چون موسوی نداشتند.
من فقط می خواهم بگویم صبر کنید و اینقدر با سرعت قضاوت نکنید. در ماه های قبل و بعد از انقلاب ایران همه آزادی خواهان دنیا برای ما هورا کشیدند. حتی فیلسوف بزرگی مانند فوکو گفت انقلاب ایران روحی در جهانی بی روح دمید. اما چیزی نگذشت تا همه دیدند انقلاب های خشن همه سرنوشت مشابه قلعه حیوانات جرج ارول دارند.
در مورد تونس هم اینقدر سریع قضاوت نکنید. یک بار دیگر قلعه حیوانات را بخوانید و به نظاره بنشینید.

من شخصا به مردمی که راه متفاوتی را انتخاب کرده اند افتخار می کنم. به داشتن موسوی هم همینطور، چرا که با تمام احترامی که برای خمینی قائل است، نمی خواهد خمینی دیگری باشد.